włócznią przez świętego Jerzego. Czerwony płaszcz świętego

Matthew podniósł na nią zdumiony wzrok.

- Kupiłem na małej prywatnej wyprzedaży nieopodal. Dobrze się
urodzenia Justina. Mogła zadzwonić do domu Davida zamiast do
Zastanawiała się, jak udał się wspólny wieczór True i Milli.
Nie miała zamiaru słuchać wykładów. Widział to w jej oczach. Znowu coś mamrotała, częściowo w ojczystym języku Indian amerykańskich, częściowo po angielsku. Z tej paplaniny mógł wywnioskować jedynie, że się boi. - Stanie mu się krzywda, on może go nawet zabić. - Drżał jej głos, a ciemne oczy pełne były bólu. - Kogo? Pani syna? - Obu! Buddy’ego i Briga. - Chwileczkę, myślałem, że dotarło do pani, że Brig już dawno nie żyje. - Będzie musiał zadzwonić po lekarzy i zamknąć ją znowu w szpitalu dla psychicznie chorych. Nic do niej nie docierało. Kubek wypadł jej z ręki i gorąca herbata wylała się na kolana. W ogóle tego nie zauważyła. Zamknęła oczy i kołysała się w tył i w przód, jak w transie. Przyprawiała T. Johna o dreszcze. Sięgnął po papierosy. Widział już w życiu wielu szarlatanów i oszustów, którzy wyłudzali od ludzi pieniądze, twierdząc, że są lekarzami. Ale niewielu potrafiło przepowiadać przyszłość, a ci byli przerażający, naprawdę przerażający. Nie podobała mu się myśl, że ktoś pozna jego przyszłość. Może Sunny była jedną z takich osób? A może była po prostu wariatką, osobą psychicznie chorą. Nie mógł znieść jej zawodzenia. Zapalił papierosa i poczuł z rozkoszą, jak dym napełnia mu płuca. Przyniesiono jedzenie z pobliskich delikatesów: kanapki z szynką i chipsy ziemniaczane. Sunny nie zwróciła na to uwagi. Nie przestawała zawodzić. Cały czas w jej ustach przewijało się imię Briga i Buddy’ego. Bez przerwy. Ale ani razu nie padło imię Chase’a. - Co się dzieje? - spytał Gonzales, patrząc na Sunny. - Jest w transie. Myśli, że jej synowie są w wielkich kłopotach, ale ciekawe, że nie martwi się o Chase’a. Tylko o Briga i Buddy’ego. - Myślałem, że Brig to był Baldwin. - Bo był. - T. John wziął pół kanapki i ugryzł ją, ale prawie nie poczuł smaku szynki, musztardy i cebuli, bo jego umysł pracował w przyśpieszonym tempie, coraz szybciej i szybciej. W końcu wszystko zrozumiał. - Cholera! - Wstrząsnął nim dreszcz, jakby ktoś przejechał mu wzdłuż kręgosłupa lodowatym palcem. - Chyba wystawiliśmy akt zgonu nie temu McKenziemu! - Co? Zwariowałeś? - Gonzales spojrzał na starą kobietę. T. John zerwał się na równe nogi. - Niech Doris z nią zostanie. Jedziemy pogadać z McKenziem. Zawodzenie ustało. - Jadę z wami. - Sunny otrzeźwiała w jednej chwili. Cholera, czy to wycie miało jakieś znaczenie? - Nie ma mowy. - Chodzi o moich synów, panie szeryfie. O moich synów. Ich życie jest w niebezpieczeństwie. Jadę z wami. Nie traćmy czasu. - Chwyciła laskę, wsadziła kanapkę do kieszeni i wyszła. Na korytarzu na chwilę przystanęła. - O Boże... - Oparła się ciężko o ścianę. - Już... już za późno. - Patrzyła nieruchomo przed siebie. Jej twarz wykrzywiła się z przerażenia. - Mój Boże, Brig! Brig! - zaczęła przeraźliwie krzyczeć. T. John zawołał o pomoc. - Zabierzcie ją do szpitala. Biegiem. Zastępca szeryfa Doris Rawlings wybiegła zza biurka. - Nie! O nie! Oni się palą! Palą! - Zajmij się nią! - przykazał Wilson, wskazując na Sunny. - Jedziemy do Chase’a McKenziego. Może potrzebować pomocy. Zadzwonię. - Załatwione. - Doris podeszła do Sunny, która szlochała, drapała ścianę i siebie, jakby dręczył ją potworny psychiczny ból. - Śmierć... On umrze. T. John zostawił ją i zbiegł na dół. Jego kroki niosły się echem po budynku. Gonzales biegł za nim. T. John Wilson był przerażony, jak jeszcze nigdy w życiu. Otworzył zamaszyście drzwi i popędził do samochodu. Usłyszał przeciągłe wycie syreny. - Cholera, straż pożarna - zauważył Gonzales. T. John usłyszał dźwięk klaksonów, warkot silników i pisk opon. Spojrzał na wschód, w stronę gór, i zobaczył w ciemności pomarańczową łunę. - Dalej! - Uruchomił silnik i włączył wsteczny bieg, zanim Gonzales zdążył zamknąć drzwiczki. Z poczuciem porażki wyjechał z parkingu na sygnale i na światłach. Bez wątpienia Sunny miała rację. Jest za późno. Cassidy z ciężkim sercem zostawiła Briga w łóżku. Spał. Napisała mu kilka słów wyjaśnienia. Pocałowała go w czoło. Chciała pożegnać się z Ruskinem, ale pies gdzieś zniknął. Dziwne, bo zawsze był przy niej albo leżał na ganku przy drzwiach wejściowych. Trocheja to zaniepokoiło, ale nie poznała jeszcze nocnych obyczajów psa. Nie wiedziała, dokąd jedzie. Chciała znaleźć się jak najdalej domu. Wydawało jej się, że połyskująca w ciemności obrączka z niej szydzi. - Och, Chase - wyszeptała. Czuła się jak straszna zdrajczyni. Zależało jej na nim i była mu wierna, ale nigdy go nie kochała. Nie tak, jak Briga.
Ból głowy wrócił, uderzając z nową siłą. Aż zemdliło ją od
- Słyszę - odparł, a ona wyobraziła sobie jego uśmiechniętą
Nie zdołała pomóc własnemu dziecku, ale wciąż mogła pomagać